Leendert kwam als promovendus in 1964 met zijn hoogleraar Sybren de Groot mee uit Leiden. In 1968 promoveerde hij cum laude op het proefschrift On the covariant derivation of macroscopic electrodynamics from electron theory. Dit werk, in 1974 bekroond met de Koninklijke/Shell-prijs, heeft hij samen met zijn promotor uitgewerkt tot het boek Foundations of Electrodynamics. Het voltooit het programma van Lorentz door de afleiding van de macroscopische Maxwell-vergelijkingen in overeenstemming te brengen met de relativiteitstheorie en de quantumtheorie. In het bijzonder gaf het daarmee een definitief antwoord op een oude vraag over de juiste vorm van de energie-impulstensor.

Rigoureuze behandeling van elektromagnetische verschijnselen en hun statistische of quantummechanische middeling bleef een thema voor Leendert en zijn studenten, in de context van geretardeerde Van der Waals-krachten, moleculen en plasma’s in uitwendige velden en nabij wanden, optische en diëlektrische verschijnselen, en elektronengassen. Voor hem ging fundamentele gedegenheid hand in hand met fysische relevantie. Ook wiskundige en methodologische aspecten hadden zijn interesse. Al in de tijd van ponskaarten combineerde hij daarbij zijn eigen grote analytische vaardigheden met een intensief gebruik van de krachtige computers van de UvA. Recenter was hij een vroeg pleitbezorger van de mogelijkheden van Mathematica. 

Leendert was een begenadigd docent. In de jaren negentig van de vorige eeuw werd hij zelfs uitgeroepen tot docent van het jaar binnen de faculteit. Zijn minutieus voorbereide colleges waren glashelder. Voor detailvragen van studenten had hij altijd extra uitleg bij zich die hij meteen kon delen. Colleges sloot hij af met een stukje wetenschapsgeschiedenis. Over voorbeelden die fysische concepten konden verduidelijken was hij resoluut: ‘quantumoptische verstrengeling’ in plaats van ‘Schrödingers kat’. Zijn vakinhoudelijke en didactische kwaliteiten kwamen ook naar voren als begeleider. Zijn vraagstelling was helder en nauwgezet rekende hij bevindingen van zijn promovendi na, soms met een alternatieve aanpak.

Tot ver na zijn pensioen bleef hij bij natuurkunde betrokken, om anderen de weg te wijzen met zijn publikaties en met zijn fenomenale geheugen. Ook met fysica op de middelbare school hield hij zich bezig: hij initieerde jarenlang projectjes voor VWO-profielwerkstukken, vaak vanuit de actualiteit.

Leendert’s op grote kennis gebaseerde enthousiasme voor zowel natuurkunde als literatuur, geschiedenis, schilderkunst en muziek deelde hij graag met vrienden, collega’s en studenten. Ieder van hen heeft de samenwerking en de omgang met hem ervaren als een voorrecht en een inspiratie.

Anne Kox, Thijs Michels en Giuseppe Salvati